کارآیی گفتاردرمانی با استفاده از شیوه‌های تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی بر اساس متغیرهای صرفی در کودکان مبتلا به نقص شنوایی شدید تا عمیق

  سابقه و هدف: در مباحث گفتاردرمانی، کفایت درمان شامل سه حیطه‌ی اختصاصی‌تر کارآمدی، کارآیی و تاثیرات درمان است که در بحث کارآیی درمان به مقایسه تفاوت عمل‌کرد شیوه‌های مختلف درمان با یک‌دیگر پرداخته می‌شود. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیرات تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی با توجه به متغیرهای زبانی بود.   مواد و روش ‌ ها: در این مطالعه مداخله‌ای، 14 کودک کم‌شنوا در دو سال تحصیلی پیاپی با دو شیوه‌ی تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی تحت درمان گفتاری و زبانی قرار گرفتند. تغییرات حاصله در لایه‌های مختلف زبانی پس از اجرای هر دو شیوه، با استفاده از آزمون‌های غیربافتمند زبانی، توصیف تصاویر، افعال و جمله‌نویسی محاسبه و مقایسه گردید.   یافته ‌ ها: تفاوت تغییرات بین دو شیوه توصیفی-تکاملی و تحریک عمومی زبان در کل پیش‌وند و پس‌وند در زیرآزمون سریال؛ در پسوند اشتقاقی در زیرآزمون افعال؛ بیان حروف اضافه، درک صفت عالی و بیان قید مکان در آزمون غیربافتمند زبانی به لحاظ آماری معنی‌دار است (05/0 P< ).   نتیجه ‌ گیری: یافته‌ها نشان می‌دهد در روی‌کرد توصیفی-تکاملی چون اهداف درمان با توجه به سن زبانی مشخص می‌شوند تغییرات مثبت بیش‌تری در ریزمتغیرهای مربوط به آن سن دیده می‌شود.